ای ابن مسعود! برای روزی، اندوه مخور؛ چرا که خداوند متعال می فرماید:(هیچ جنبده ای در زمین نیست مگر روزی آن با خداست). و فرمود: (روزی شما و آنچه به شما وعده داده است، در آسمان است) " 24 ". " 25 ". 
وضع خود انسان نیز شگفت انگیز است .ما اکنون نگران روزی خود هستیم و حال آن که سه مرحله پیش از آن وجود داشته که بدون اطلاع ما خداوند روزی ما را رسانده است. لذا شایسته نیست اکنون نسبت به او سوء ظن داشته باشیم.مرحله نخست هنگامی است که انسان در رحم مادر قرار دارد؛ در جایگاهی آرام که هیچ سرما و گرمایی او را نمی آزارد و خدا روزی اش را می رساند.مرحله دوم، دوران نوزادی است که هر چند ناتوان است، ولی غذای او از شیر مادر تأمین می شود و کسی هست که روزی او بدون تلاش، از دست رنج والدین تأمین می گردد و مشمول مهربانی و دلسوزی آنان قرار می گیرد، حتی او را بر خودشان مقدم می دارند. اما همین انسان وقتی بزرگ و عاقل می شود و برای خودش کار می کند، اوضاع بر او سخت می شود و به خدا سوء ظن پیدا می کند و حقوق مالی ای را که برعهده اش است انکار می کند و بر خود و عیالش سخت می گیرد. اینها به خاطر ترس از تنگ شدن روزی و بد گمانی به خداوند متعال است " 26 ". 
پیامبر خدا(ص) به دو تن از فرزندان خالد می فرماید: 
تا وقتی سر شما حرکت می کند، " 27 ". از روزی، ناامید نباشید، چرا که انسان را مادرش سرخ و بدون پوست می آفریند. سپس خداوند(عجل الله) او را روزی می دهد " 28 ".

اگر باور کنیم، راحت زندگی می کنیم

اگر بدانیم روزی ما تعیین شده است و هیچ کس نمی تواند از آن بکاهد و هیچ قدرتی نمی تواند مانع آن شود، آن گاه احساس راحتی می کنیم و می توانیم از زندگی خود لذت ببریم. امام علی(ع) می فرماید: 
کسی که مطمئن باشد آنچه خدا برای او مقدر کرده، فوت نمی شود، دلش آرام می گیرد " 29 ". 
آبان بن حمران می گوید: روزی کسی خدمت امام صادق(ع) رسید و عرض کرد: موعظه ای به من بیاموز .حضرت به وی فرمود: 
اگر خداوند تبارک و تعالی متکفل روزی شده، پس اندوه تو برای چیست؟! " 30 ".

روزی، برگذر زمان، توزیع شده است

انسان، عمری طولانی برای خود در نظر می گیرد و سپس به این می اندیشد که چگونه باید روزی اش را تامین کند. اشتباه شناختی او در این است که می پندارد، روزی تمام عمر او باید در حال حاضر وجود داشته باشد تا احساس آرامش کند و فکرمی کند که تأمین بودن روزی یعنی حاضر بودن تمام روزی در زمان حال! این در حالی است که تأمین بودن روزی انسان به معنای حاضر بودن آن در لحظه حال نیست. یکی دیگر از قوانین روزی، این است که روزی، «روزبه روز» فرا می رسد. این قانون را پیامبر خدا(ص) این گونه بیان می فرماید: 
ای علی! اندوه روزی فردا را نخور که هر فردایی، روز ای دارد که فرا می رسد " 31 ". 
از این رو، امام علی(ع) می فرماید: 
هرکس اندوه روزی فردا را داشته باشد، هیچ گاه رستگار نخواهد شد " 32 ". 
اگر انسان، اندوه همه عمر را بر لحظه حال، وارد سازد، سبب تحمل ناپذیر شدن زمان حال می گردد. لحظه حال، توان تحمل نگرانی تمام عمر را ندارد و کسانی که نگرانی همه عمر را بر لحظه حال، بار می کنند، بدون تردید، با فشار فرساینده ای درگیر خواهند شد که زندگی را به جهنم تبدیل می کنند. 
امام علی(ع) بر همین اساس می فرماید: 
...اندوه سالت را بر اندوه امروزت بارنکن و برای هر روز، آنچه در آن است، تو را کفایت می کند. پس اگر آن سال، از عمر تو باشد، خداوند(عج الله)در هر فردایی، آنچه را برای تو تقسیم کرده، می فرستد و تا اگر آن سال، از عمر تو نباشد، تو را چه کار با اندوه و غصه آنچه مال تو نیست! " 33 ". 
جالب این که حضرت، نگرانی برای روزی را نفی نمی کند؛ بلکه می فرماید:«هر روز، اندوه همان روز!». این که انسان در هر روز، به فکر روزی همان روز باشد، ناپسند و مشکل ساز نیست؛ مشکل از جایی آغاز می شود که اندوه همه آینده را بر امروز خود باز کنیم. پس اگر هر روز در اندیشه همان روز باشیم، نه از کار امروز باز می مانیم و نه دچار تنیدگی و نارضایتی می شویم. 
با این روحیه، نگرانی ها بر تمام عمر توزیع می شود و از فشار آن کاسته می گردد.

حرص، رنج بی حاصل

تصور انسان این است که باید هر چه بیشتر بهره مند شد، تا لذت زندگی را درک کرد. این جاست که حرص و طمع، متولد می شود و چنین می پندارد که از این رهگذر، روزی و آسایش بیشتری نصیب وی می گردد. این در حالی است که هرچه انسان، حریص تر شود، به همان اندازه از آرامش، دور شده است. شخص حریص، از جهت آرامش روحی و لذت زندگی، یک «محروم »محسوب می شود. امام صادق(ع) می فرماید: 
حریص از دو چیز، محروم می شود و دو چیز،گریبان گیر او می شود: از قناعت محروم می شود، پس به بی آسایشی مبتلا می گردد و از رضایت، محروم می شود، پس به بی یقینی مبتلا می گردد " 34 ".

قناعت، کلید رضایت

اکنون می توان مفهوم قناعت و تاثیر آن در زندگی را بهتر فهمید، قناعت، کلید رضایت از زندگی است .شخص قانع برای کسب روزی تلاش می کند، ولی به آنچه خدا روزی او کرده ، بسنده می کند.از این رو، نه معترض است و نه احساس ناکامی می کند؛ بدین جهت، از زندگی خود احساس رضایت خواهد کرد. 
تفاوت فرد قانع با فردحریص ناراضی، در احساس آرامشی است که فرد قانع، از آن بهره مند است و فرد حریص، از آن محروم. نه حرص زدن حریص بر میزان روزی او افزوده است و نه قناعت قانع، روزی کمتری نصیب وی کرده است.پس اگر انسان به آنچه تعیین شده ، راضی باشد، از نعمت آرامش نیز برخوردار خواهد شد. پیامبر خدا(ص) می فرماید: 
آگاه باشید که برای هر کس، روزی ای هست که به ناچار به او می رسد. پس اگر کسی به آن راضی باشد، مایه برکت او شده و نیازهایش را فرا می گیرد، و کسی که به آن راضی نباشد، مایه برکت او نشده و نیازهایش را فرا نمی گیرد " 35 ". 
از این رو، نیاز انسان به قناعت، بیشتر از نیاز او به حرص و طمع است " 36 ".گواراترین زندگی، از آن کسی است که به روزی خدا قانع و از آن راضی باشد " 37 ". 
از امام صادق(ع) نقل شده که لقمان به فرزند خود گفت: 
به آنچه خدا قسمت توکرده، قانع باش، تا زندگی ات با صفا شود " 38 ". 
کسی که از تقدیر الهی راضی باشد به غنا و بی نیازی واقعی دست می یابد؛ " 39 ". 
و لذاکمترین برخورداری از دنیا او را کافی است، و اگر کسی به آنچه او را بس است راضی نباشد، هیچ چیز در دنیا برای او کافی نیست " 40 ". 
هیچ ثروتی به اندازه راضی بودن از روزی، احساس فقر و نیازمندی انسان را از میان نمی برد " 41 ". 
شخص قانع، هرگز نسبت به آنچه ندارد، محزون نمی شود " 42 ". لذا به سوی راحتی و آسایش، شتاب کرده " 43 ".، آن را به چنگ آورده است " 44 ".

نظرات شما عزیزان: